နည္းပညာျပတ္ေတာက္မႈ႕နဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႔ေနာင္ေရး

Technological shortage and the Future of youths in Myanmar
နည္းပညာျပတ္ေတာက္မႈ႕နဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႔ေနာင္ေရး
by Mg Tharmyar on Tuesday, September 20, 2011 at 10:43pm •
နည္းပညာဆိုတာပညာေရးရဲနည္းစနစ္ေပၚမွာအမ်ားႀကီးမူတည္ပါတယ္။ပညာေရးနည္းစနစ္ေကာင္းရင္အဲဒီႏိုင္ငံဟာနည္းပညာေကာင္းေတြပိုင္ဆိုင္ျပီးပညာေရးနည္းစနစ္မေကာင္းရင္၊နိမ့္က်ရင္အဲဒီႏိုင္ငံဟာနည္းပညာမြဲတဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ရင္ဆုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ဒီကေန႔နယ္ခ်ဲ႕စနစ္က၁၈ရာစု/၁၉ရာစုတုန္းကလုိလက္နက္နဲ႔့နယ္ခ်ဲ႕တဲ႔စနစ္မ်ိဳးကိုမသုံးေတာ့ပါဘူး၊
ယဥ္ေက်းတဲ႔ေခတ္ျဖစ္လို႔မီးခိုးမထြက္တဲ့နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကိုဘဲအသံုးျပဳၾကတယ္၊
အဲဒီစနစ္ရဲ့လက္နက္ကေတာ့(နည္းပညာ+အရင္းႏွီး)ပါဘဲ။ဘယ္လိုနယ္ခ်ဲ႔သလဲဆုိေတာ႔နည္းပညာမြဲ၊
အရင္းအႏွီးနည္း၊ႏုိင္ငံေရးတည္ျငိမ္မူလည္းနည္းတဲ့တိုင္း ျပည္ေတြကိုနည္းပညာနဲ႔အရင္းအႏွီးသံုးၿပီး
သဘာ၀အရင္းအျမစ္မ်ား(Naturalresources)ေတြကိုထုတ္ယူျခင္းျဖစ္တယ္။ဒါအျပင္ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးအေနျဖင့္နည္းပညာကၽြမ္းက်င္လုပ္သားမ်ားလိုအပ္မွုကိုအေၾကာင္းျပၿပီး၊လူ႔အရင္း အျမစ္မ်ားပါ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္တယ္။ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဟာနည္းပညာမြဲရင္ႏိုင္ငံရဲ့သဘာ၀အရင္းအျမစ္ေတြရဲ့တန္ဖိုး၊ Nationalidentityလို႔ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံရဲ့အထိမ္းအမွတ္သေကၤတေတြရဲ့တန္ဖိုးကိုမသိေတာ့ဘူးရသေလာက္
၊ေပးသေလာက္နဲ႔ေရာင္းစားရတဲ့အျဖစ္၊ေပါက္ေပါက္ဆုပ္နဲ႔ေရႊခြက္လဲစားရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္ရေတာ႔တာပါဘဲ။
အခုျမစ္ဆုံကိစၥဟာနည္းပညာမြဲေတာ႔ကုိယ္တုိင္မလုပ္တတ္၊မထုတ္တတ္ေတာ႔တရုတ္ကိုအားကိုးရတယ္
။ေနာက္ဆက္တြဲဆုိးက်ဳိးေတြရဲ႕အျပစ္ေတြနားမလည္ဘူး၊ဒါ႔အျပင္တရုပ္လုပ္သားေတြမ်ားစြာ
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၿပီးအေျခခ်ေနထုိင္ၾကတယ္။ျမန္မာလုပ္သားေတြရဲ႔အက်ဳိးခံစားခြင္နဲ႔
တရုတ္လုပ္သားေတြရဲ႔အက်ဳိးခံစားခြင္ၾကျပန္ေတာ႔လည္းမတူျပန္ဘူး။ေက်ာက္ျဖဴေရနက္ကြင္း
မွာလည္းဒီလိုဘဲ။ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကမုိးမလံု၊ေလမလုံတဲ႔တဲအစုတ္နဲ႔ေနရၿပီးေတာ႔ဟိုတရုတ္အလုပ္သ မားေတြကေတာ႔ဇိပ္ဘဲ၊စေလာင္းနဲ႔၊ေရခဲေသတၱာနဲ႔၊အိမ္သာကအစကြာတယ္။
သူတုိကေျပာေတာ႕သူတု႔ိကကၽြမ္းက်င္လုပ္သားကိုအေၾကာင္းျပတယ္။
အဲဒါနည္းပညာကြာဟမႈေၾကာင္႔ျဖစ္လာတဲ႔ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြပါ။ကမၻာေပၚမွာဘယ္ႏုိင္ငံေတြႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္သလဲဆုိၿပီးတကမၻာလုံးမွာစီးပြာေရးပညာရွင္ကင္းေထာက္ေတြလႊတ္ထားတယ္။
သ ံခင္းတမန္ခင္းနည္းနဲ႔၀င္ေရာက္တယ္။ႏုိင္ငံေရးမက္လုံးေပးတယ္။ၿပီးေတာ႔နယ္ခ်ဲ႔တယ္။
အာရွတုိက္တစ္တုိက္လုံးတင္မကေတာ႔ဘူး၊တကမၻာလုံးမွာတရုတ္လူမ်ဳိးနဲ႔တရုတ္စီးပြားေရးမရွိတဲ႔ႏုိင္ငံမရွိေတာ႔ဘူး။ဒါဟာႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ေအာင္မလု္ႏုိင္တဲ႔တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔အတၱႀကီးမႈနဲ႔အရည္အခ်င္းညံ႔ဖ်င္းမႈေၾကာင္႔ဘဲ။ေျမမ်ဳိလို႔လူမ်ဳိးမေပ်ာက္၊လူမ်ဳိမွလူမ်ဳိးေပ်ာက္မည္ဆုိတဲ႔လ၀က၊ကေဆာင္ပုဒ္ေတြဘာလုပ္ဖို႔ထားသလဲ၊က်ဳပ္တုိ႔ႏုိင္ငံကေဆာင္ပုဒ္ေတြကေတာ႔ဖတ္မၾကည္နဲ႔ဂရင္းနစ္မွတ္တမ္း၀င္ဘဲ၊ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ႔ဂြတ္ဘဲ၊
လက္ေတြ႔ကေတာ႔ဖြတ္ပဲ။ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာတုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔သူေတြမွာျဗမဟၼာစိုမ်က္စိမရွိေတာ႔ဘူးဆုိရင္
အဲဒီႏုိင္ငံမွာေလာကပါလတရားေတြမရွိေတာ႔ဘူး၊ေခါင္းေဆာင္ရဲ႔ေနာက္လိုက္ဆုိတာက
လည္းေခါင္းေဆာင္လုပ္သမွ်ကိုၾကည္႔ၿပီးအကုန္လုိက္လုပ္ေတာ႔တာဘဲ။အခုဆုိရင္ႏုိင္ငံမွာေကာင္းတာဆုိလို႔တစ္ခုမွမရွိေတာ႔ဘူး။လူမႈေရး၊စီးပြားေရး၊ပညာေရး၊ဘာသာေရး၊သဘာ၀ပတ္၀န္က်င္ေဂဟစနစ္အေရး၊စတဲ႔အေရး ေပါင္းမ်ားစြာဟာသက္တမ္းကုန္ေနတဲ႔ကားအိုႀကီးတစ္စီးလိုဘဲ၊ဟိုဟာေကာက္ျပင္မလို႕ကိုင္ၾကည္႕လိုက္ေတာ႔လည္းအပ်က္၊ဒီဟာျပင္မလို႔လုပ္ေနတုန္းရွိေသး၊ဟုိဟာကပ်က္ျပန္ၿပီ၊ဘယ္ကစၿပီး၊ျပင္ရမွန္းကိုမသိေတာ႔ဘူး၊
ဒါဟာေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔အေဖေတြက၊ႏုိင္ငံသားေတြ၊ေႏွာင္မ်ဳိးဆက္လူငယ္ေတြကိုေပးခဲ႔တဲ႔ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ေၾကာက္စိတ္အေမြဆုိးႀကီးဘဲ။ဒီအေမြဆုိးႀကီးေၾကာင္႔တုိင္းျပည္ရဲ႔အနာဂါတ္လူငယ္ေတြရဲ႔အနာဂါတ္အိမ္မက္ဆုိတာမရွိေတာ႔ပါဘူး၊ေနာက္ဆက္တြဲဆုိးက်ဳိးကေတာ႔ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ရဲ႔တာ၀န္ေတြကိုပခုံးေျပာင္းထမ္းေဆာင္ ေပးမဲ႔လူငယ္ေတြဟာေၾကာက္စိတ္ေတြရဲ႔အဆိပ္သင္႔မႈဒဏ္ေၾကာင္႔အမ်ားစုဟာေခါင္းမထူႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ ေရွ႔ဆက္လွမ္းဖုိ႔အင္းအားမရွိေတာ႔ပါဘူး၊ခင္ဗ်ာတုိ႔ကေျပာမယ္တစ္ႏွစ္ကို၊ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသား၊ဘယ္ေလာက္၊ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားဘယ္ေလာက္ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္လို႔အေရအတြက္ေတြနဲ႔အသံေကာင္းဟစ္ျပပါလိမ္မယ္။အရည္အခ်င္းဘယ္ေလာက္ပါသလဲဆုိတာမေမးၾကည္႔ခဲ႔ပါဘူး၊
အေျခခံပညာေရးကစၿပီးပ်က္စီးလိုက္တာ၊တကၠသိုလ္ပညာေရးအထိပါဘဲ
၊တကၠသိုလ္အဆင္႔ေတြမွာဆုိရင္ေက်ာင္းကဆရာမေတြရဲ႔စိတ္ဓါတ္ ကေတာ႔ၾသခ်ေလာက္ပါရဲ႔ဗ်ာ။
က်ဴရွင္ေပးရဖို႔၊အတြက္အတန္းရဖို႔ဆုိၿပီးသက္ဆုိင္ရာပါေမာကၡေတြကိုေက်ာင္းမဖြင္မီက
တည္းကေရႊဘယ္ႏွစ္က်ပ္သားဆုိၿပီးေပါက္ေစ်းအတုိင္းေပးရတယ္။ဒါမွသင္ရမဲ႔အတန္းကိုရမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒါကိုဂါေၾကးလို႔ေခၚတယ္။ဂါေၾကးေပးထားရတဲ႔ဆရာမလည္းေက်ာင္းသားေအာင္ခ်င္လားဆုိၿပီး
လည္းပင္းညစ္ေတာ႔တာပဲ၊တခ်ဳိ႔ဆရာမေတြဆုိရင္အိမ္တုိင္ရာေရာက္စာပို႔ၿပီးေတာင္ေငြညစ္တယ္။
သင္ၾကားေရးၾကျပန္ေတာ႔သူကိုယ္တုိင္ကိုဘဲမတတ္ေတာ႔၊ဘာမွတတ္ေအာင္မသင္တတ္ဘူး၊
က်ဳပ္အပိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊တကယ္ေျပာတာ၊တစ္ခါကႏုိင္ငံျခားသြားဖုိ႔၀င္ခြင္႔စာေမးပြဲတစ္ခုမွာ
ဆရာ၊ဆရာမ၊ရာထူးအဆင္႔ေပါင္းစုံေျဖၾကတယ္၊အက္ေဆးေခါင္းစဥ္ကတစ္
ခုေရးခုိင္းတယ္။ဒါကိုမေရးတတ္လို႔ေနာက္ကဆရာမတစ္ေယာက္ကေရွ႔ကကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းဆရာတစ္ေယာက္ ကိုျပခိုင္းတယ္။ဒါေတာ္ေတာ္ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။သူတုိ႔ကတုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ
ကေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ပါ႔မလား၊ဘယ္လိုေခါင္းေဆာင္ေတြဘဲေမြးထုတ္ေပးႏုိင္မလဲစဥ္းစားၾကည္ပေပေတာ႔။၁၉၅၇ခုႏွစ္ကရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႔ပညာေရးကိုစာသင္ခန္းတစ္ခုကသက္ေသျပေနတယ္။အင္တာနက္မွာ၀င္ၾကည္႕သင္႔တယ္။ဆရာေကာ၊တပည္႕ေကာဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္းရွိတယ္ဆုိတာကိုေတြရလိမ္႔မယ္။ဆက္ေျပာဦးမယ္မၿပီးေသးဘူးအဲစာေမးပြဲနီးၿပီဆုိေတာ႔”ဒါေမးဒါေျဖစာအုပ္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။”ဒီလိုနဲ႔ပဲဘြဲတစ္ခုရသြားၾကပါတယ္။ဒါဟာနည္းပညာေကာင္းေတြထုတ္ေပးႏုိင္တဲ႔ပညာေရးစနစ္မဟုတ္ပါဘူး။က်ဳပ္ေျပာတာကလူအမ်ားစုကိုေျပာတာပါ။တစ္ခ်ဳိ႔ေလးစားစရာေကာင္းတဲ႔ဆရာေတြလည္းရွိပါတယ္၊က်ဳပ္တူတစ္ေယာက္မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းမွာတက္တယ္၊ဒီေကာင္ကလည္းေဘာလုံးပြဲစြဲေနတဲ႔အတြက္တစ္တန္းကိုႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေနတယ္ဒီလို႔္နဲေနာက္ဆုံးအ ခြင္႔အေရးအေနနဲ႔ျပင္ပေျဖဆုိခြင္႔တစ္ႏွစ္ရတယ္။ဒါေပမဲ႔မေျဖႏုိင္ဘူး။ဒါနဲ႔အေဖလုပ္တဲ႔သူကပါေမာကၡကိုအထုပ္ ေလးကိုင္ၿပီးေတာ႔သြားေတြ႕တယ္ရုံးခန္းထဲ၀င္ၿပီးထုိင္ေတာင္မထုိင္ရေသးခင္၊ခင္ဗ်ားဘယ္ေက်ာင္းသားရဲ႔ဖခင္လဲလို႔လွမ္းေမးလိုက္တယ္၊အေဖလုပ္သူကလည္းကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူရဲ႔ဖခင္ပါလို႔ ေျပာရုံရွိေသးတယ္။
”ထုိင္က်ဳပ္ေျပာမယ္ခင္ဗ်ားသားဆရာ၀န္မျဖစ္လို႔ဘ၀ဆုံးမသြားဘူး၊အခုခင္ဗ်ားသားကိုဆရာ၀န္မျဖစ္ျဖစ္
ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ရင္လူေတာ္ေတာ္မ်ားဘ၀ေတြဆုံးကုန္လိမ္႔မယ္က်ဳပ္ကလူသတ္လက္နက္ထုတ္ေပးတဲ႔ ဆရာမဟုတ္ဘူး၊“ခင္ဗ်ားသားကိုသူ၀ါသနာပါတဲ႔ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေျပာင္းေပးလိုက္ပါဆုိၿပီးေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ဒီလိုဆရာမ်ဳိးေတြအမ်ားႀကီးရွိဖုိ႔လိုပါတယ္။မထူးေတာ႔ပါဘူးဗ်ာေျပာလက္စနဲ႔ဆက္ေျပာလိုက္ဦးမယ္
။ေဒါက္တာဘြဲ႔ရထားတဲ႔သူေတြ၊ပါေမာကၡေတြကဘာလုပ္သလဲဆုိေတာ႔ဆယ္တန္းေတြက်ဴရွင္လိုက္ေပးတယ္၊
သူတုိ႔ကေမးခြန္းထုတ္တဲ႔သူေတြဆုိၿပီး၊ေကာင္းေရာ၊ကိုယ္သိကၡာမွအားမနာဗ်ာ။သူတုိ႔အလုပ္ကတုိင္းျပည္တုိး တက္ဖုိ႕၊ဖြံ႔ျဖိဳးဖုိ႔အတြက္သုေတတနေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာကပညာရွင္ေတြနဲ႔စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြလုပ္ရမွာဗ်ာ၊
ဒါေၾကာင္႔ျမန္မာပညာရွင္ေတြဘာတီထြင္မႈမွမလုပ္ႏုိင္တာမထူးဆန္းပါဘူး၊
အမွန္တကယ္ကဆရာဆုိတာလမ္းညႊန္သူမျဖစ္ရဘူး၊လမ္းရွာေပးတဲ႔သူ၊လက္တြဲေခၚတဲ႔သူျဖစ္ရမွာဗ်။ ဒါေၾကာင္႔လူငယ္ေတြကိုသနားတယ္ဗ်ာ။သူတုိ႔တေတြကလူညံ႔ေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ေတာ္ခြင္႔မရၾကတဲ႔သူေတြပါ
။ခုဆုိရင္လူငယ္ေတြကCelebrityယဥ္ေက်းမႈလို႔ေခၚတ႔ဲသူမ်ားႏုိင္ငံကေက်ာ္းၾကားတဲ႔သူေတြကိုအားက်တယ္၊
လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔မုိးနဲ႔ ေျမပမာျဖစ္ေနတယ္။ေနာက္ဆက္တြဲဆုိးက်ဳိးအေနနဲ႔စိတ္က်ေရာဂါ၀င္တယ္။
သင္ထားတဲ႔ဘြဲ႕ကိုလည္းပညာအျဖစ္မေျပာင္းတတ္ဘူး၊ေျပာင္းခြင္႔လည္းမရဘူး။ဒီလိုနဲ႔ဘဲအက်င္႔ပ်က္၊ေဆးစြဲ၊
လူပါမြဲကုန္တဲ႔အျဖစ္ေရာက္ကုန္တာေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ဒါတုိင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ျပႆနာတစ္ရပ္ပါ။ဒါဟာႏုိင္ငံေရးဘဲ။ဒါႏုိင္ငံေရးသိမႈမရွိလို႔ျဖစ္တာပါ။ျပည္သူတုိင္းဟာႏုိင္ငံေရးသိမႈျမင္႔မားရင္တုိင္းျပည္ရဲေနာင္ႀကံဳေတြရမဲ႔အႏၱရာယ္ေတြကို၀ုိင္း၀န္ကာကြယ္ထိန္းေၾကာင္းႏုိင္ပါတယ္။အခုေတာ႔ခင္ဗ်ာတုိ႔
ကေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြကိုေၾကာက္စိတ္ဆုိတဲ႔အေမြဆုိးႀကီးကိုလက္ဆင္႔ကမ္းခဲ႔လိုျဖစ္တယ္။ဒီေတာ႔က်ဳပ္တုိ႔က ေလးေတြကိုက်ဳပ္တုိ႔အေဖေတြကဘိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိသင္သလိုမ်ဳိးသင္ေပးဖုိ႔အရမ္းလိုအပ္ ေနပါၿပီ
။ဒီအတုိင္းဆက္သြာေနရင္ေတာ႔ဘယ္ဟာျမန္မာလူမ်ဳိးလဲ၊ဗုဒၶဘာသာဆုိတာဘယ္ဟာကိုေခၚတာလဲ၊ေနာင္ႏွစ္
ေပါင္းေလးဆယ္ေလာက္ဆုိရင္ႏုိင္ငံျခားသြာေနတဲ႔လူေတြျမန္မာျပည္ျပန္လာရင္၊ကုိယ္ရပ္ရြာကကုိယ္ငယ္တုန္း
ကေဆာ႔ကစားခဲ႔တဲ႔သစ္ပင္ေတြ၊ေတာင္ေတြ၊ျမစ္ေတြေပ်ာက္သြားလို႔ကိုယ္ရြာက္ုေတာင္မွတ္မိမွာမဟုတ္တာေသခ်ာသေလာက္ပါဘဲ။သဘာ၀အရင္းအျမစ္ဆုိတာကုန္ခမ္းတတ္တဲ႔သေဘာဗ်၊ထုတ္ရင္းထုတ္ရင္းနဲ႔ၾကာလာေတာ့ထန္းလွ်က္လံုးေခြး ရက္သလိုပဲလံုးပါးပါးလာျပီးႏုိင္ငံရဲ႔NaturalResoursesေတြကုန္ခမ္းသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
တုိးပြားလာမွာကေတာ႔တရုတ္လူဦးေရဘဲ။ထုတ္ယူမွုရဲ႔ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ရဲ့ဆိုးက်ိဳး(သို႔မဟုတ္)
သယံဇာတက်ိန္စာေတြကိုေတာ့ခင္ဗ်ားတုိ႔၊က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႔ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြကေတာ့ရင္စည္းၿပီးခံၾကရဦးမွာအေသအခ်ာဘဲ။ဒါဟာဒီကေန႔လူငယ္ေတြကိုစိန္ေခၚလိုက္တဲ႔စိန္ ေခၚမွုတရပ္ပါ
။နည္းပညာနဲ႔စိန္ေခၚမွုကိုဘာနဲ႔ေျဖရွင္းရမဲဆုိရင္နည္းပညာနဲ႔ဘဲေျဖရွင္းရမည္သာျဖစ္တယ္
။စက္မွုေခတ္သံမဏိသူေဌးႀကီးေတြရဲ႔လြႊမ္းမုိးမွုကိုအီလက္ထေရာနစ္နည္းပညာနဲ႔ေတာ္လွန္ခဲ႔ၾကတာပါ
၊Electronicနည္းပညာကိုNanotechonologyနဲ႔ေတာ္လွန္ေနၾကပါၿပီ။ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္
ဒီကေန႔လူငယ္ေတြနည္းပညာေကာင္းေတြရရွိဖုိ႕၊တတ္ေျမာက္ဖို႔အမ်ားႀကီးၾကိဳစားရဦးမယ္ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔သားတုိ႔ရဲ႔အေဖေကာင္းေတြ၊ေတာ္တဲ႔အေဖေတြအျမန္ဆုံးေပၚ
ေပါက္ပါေစလို႔အားလုံးအတြက္ဆႏၵျပဳရင္း……….